S inds een aantal jaar ga ik half mei met een kleine vriendenclub richting Italië om de Mille Miglia te bezoeken. De vriendschap is ontstaan tijdens onze middelbare schooltijd en de trip combineert de liefde voor oldtimers, Italië en avontuur. En belangrijk… het creëert herinneringen.
Ga mee naar donderdag 16 mei 2013: we zijn met vier vrienden in twee oldtimers onderweg naar Italië. Nadat we gisteren vanuit Nederland via de Vogezen naar Zürich zijn gereden, staat voor vandaag een behoorlijke rit op het programma. We nemen de bergpassen over de Alpen om via het dwergstaatje Livigno door te steken naar Brescia. Als we aan het eind van de middag Brescia bereiken, kunnen we daar op ons gemak de Mille Miglia sfeer proeven. Vervolgens rijden we dan een stuk mee met de avondetappe waarna we overnachten in Padua.
Zover is het echter nog lang niet, want vooralsnog sta ik met een vriend bij de uitgang van de parkeergarage van een hotel in Zürich te wachten op onze reisgenoten die blijkbaar wat meer tijd nodig hebben deze ochtend. Het gesprek gaat over de auto en op een bepaald moment komt het rotortje van de ontsteking ter sprake. Er zit een klein scheurtje in en het zou zonde zijn als zo’n simpel defect straks het einde van onze reis zou betekenen. Eigenlijk zouden we ergens een reserve-rotortje op de kop moeten tikken. Het ding is van Bosch, dus het zou mogelijk moeten zijn. Ik kijk om me heen. Door de melkwitte ramen van het pand naast ons zie ik schimmen van auto’s op een brug. Wat een geluk, we staan naast een garage!
Ik spring uit de auto en ga de garage binnen. In een flits zie ik de auto’s. Ik denk nog ‘he, dat zijn geen oude Fiatjes’, maar onmiddellijk word ik benaderd door een oudere man die alleen in de werkplaats aan het werk blijkt te zijn. In mijn beste Duits probeer ik uit te leggen waar ik naar op zoek ben. De man begrijpt me, maar hij kan me niet helpen. ‘Nee’, zegt ie, ‘jij bent op zoek naar Bosch, ik heb hier alleen maar Marelli. Weet je, ik doe hier eigenlijk maar één merk auto’s’. Inmiddels heb ik de gelegenheid gehad om wat meer om me heen te kijken en mijn mond valt open van verbazing. Op een brug staat een Ferrari 330 GTC, verderop een gele Ferrari 365 Daytona, op een blok een uitgebouwde Ferrari motor. Alles in topstaat. De muren van de werkplaats zijn behangen met autohistorie-memorabilia.
Ik ben in een snoeppot gevallen. De snoeppot blijkt de werkplaats te zijn van Antonio Costantini, der Ferrari-Chirurg. Antonio (inmiddels de zeventig gepasseerd, Italiaanse looks, Zwitserduits met een Italiaanse tongval) heeft een werkzaam leven als monteur voor Ferrari gewerkt en is zodoende een wandelend vat met verhalen. Nu nog steeds werkzaam als Ferrari-specialist voor een internationale klantenkring. We vinden elkaar in onze liefhebberij en Antonio begint te vertellen. Over zijn ervaringen met de Mille Miglia (‘vele malen bij geweest’), zijn jaren in de Formule 1, zijn liefde voor Italië en zijn iets minder grote liefde voor Duitsland. Fotoboeken worden tevoorschijn gehaald om alles toe te lichten. De glorieperiode van Ferrari komt in woord en beeld voorbij uit de mond van een ooggetuige.
Inmiddels vragen mijn reisgenoten zich af waarom ik zoveel tijd nodig heb voor een simpel onderdeel en steken ze hun hoofd om de hoek van de werkplaats. Net zo verbaasd en verrast als ik voegen ze zich bij ons. Na ruim een uur realiseren we ons dat het echt tijd is om te vertrekken, we hebben immers nog een behoorlijk stukje te sturen vandaag.
‘Voordat jullie weggaan’ zegt Antonio, ‘wil ik je nog één ding laten zien, volg me’. We kijken elkaar vragend aan als hij zijn werkplaats afsluit en ons meeneemt naar een donkere loods een stuk verderop. Het wordt bijna een beetje spooky in het donker, maar achterin de loods bevindt zich een onopvallende deur. Die geeft toegang tot de wachtkamer voor de Ferrari’s die nog onder handen moeten worden genomen door der Chirurg. Een fantastische verzameling met als pronkstukken twee kostbare 275 GTB’s.
Veel later dan gepland zijn we uiteindelijk uit Zürich vertrokken. Brescia hebben we die dag pas bereikt nadat de Mille Miglia karavaan al lang en breed uit de binnenstad was vertrokken. Daar viel best mee te leven. Enne het rotortje…. heeft ons niet in de steek gelaten.
Der Ferrari-ChirurgEen item over Antonio Costantini door het Zwitserse Motorshow TCS.